Strajkujący nauczyciele! Naprawdę macie tak źle?

Cała Polska żyje dzisiaj doniesieniami z frontu - nauczyciele poszli na wojnę z ministerstwem, chcą podwyżek, grożą nieprzeprowadzeniem egzaminów. Skoro według polskich mediów nie ma ważniejszych tematów, to i ja dorzucę swój komentarz. 

Każdy, kto wykonuje jakąś prace ma prawo do narzekania na swoje zarobki. Każdy może powiedzieć, że ilość obowiązków na określonym stanowisku jest duża, że powinno się to przekładać na wynagrodzenie. Nie oznacza to jednak, ze wszyscy niezadowoleni zagrożą sparaliżowaniem działalności swojego sektora i stwierdzą, że albo głodówka albo nic. 

Powiedzmy sobie szczerze - dzisiejsze czasy pod względem rynku pracy nie są łatwe dla nikogo. Wiem z własnego doświadczenia - mimo iż za chwilę kończę studia nie jestem atrakcyjnym pracownikiem. Na stanowiska urzędnicze nie mam doświadczenia i wykształcenia (bo przecież jeszcze nie mam tytułu magistra), a na stanowiska nie wymagające wykształcenia jestem... zbyt wykształcona (bo przecież pracodawca chce kogoś tylko po szkole średniej). Rynek nie jest prosty również dlatego, że sporo do powiedzenia mają prywatni pracodawcy, którzy sami oferują stawki. Nie mogą być one niższe niż najniższe wynagrodzenie wynikające z ustaw, ale to nie znaczy, że będą to wypłaty przewyższające wskazane minimum. Skoro rynek jest jaki jest, a od młodych ludzi wymaga się dokładnego przemyślenia swoich decyzji zawodowych, to dlaczego ktoś, kto wybrał zawód nauczyciela ma być męczennikiem dzisiejszych czasów? 

Photo by Joanna Kosinska, unsplash.com

Stawki nauczycieli nie są wysokie- myślę, że nikt nie będzie się z tym kłócił. Warto jednak zauważyć, że ten zawód od zawsze miał niewielkie konotacje z gratyfikacją finansową. Podobno nauczyciele byli dumni z noszenia kaganka oświaty. Wtedy nikt nie mówił o spektakularnych zarobkach. Poza wynagrodzeniem warto też zwrócić uwagę na ilość dni wolnych - nie mówię tutaj tylko o przerwach świątecznych, wakacjach, czy feriach, ale także dniach szkoły/ planety/ wynalezienia młynka do pieprzu, czy wycieczkach. Odpowiedzialność za uczniów jest chyba jedynym minusem, ale trudno, żeby w takiej sytuacji były same korzyści. 

W sieci zawrzało, że okres urlopu jest niejako wymuszony na nauczycielach ze względu na termin wakacji - chociaż o postulatach przeniesienia wakacji na zimę jakoś nie słyszałam.

Tyle się mówi o pracy nauczycielach po godzinach i konieczności poświęcania swojego czasu prywatnego do przygotowania się na kolejne zajęcia. Pierwsze pytanie brzmi: ilu nauczycieli tak robi? O ile rozumiem, że na matematyka czekają w domu klasówki, a na polonistkę sterty wypracowań, to co czeka na nauczyciela wychowania fizycznego? A co czeka na katechetę? 

Zresztą, nie oszukujmy się, każdy "po godzinach" zajmuje się trochę swoją pracą. Nie uwierzę, że kobieta pracująca w biurze nigdy nie przynosi pracy albo problemów z pracy do domu. 

Najważniejsze jest jednak dla mnie, żeby nauczyciele byli rozliczani ze swojej pracy i jej efektów. Dlaczego nikt nie mówi o tym, ile procent nauczycieli ma w swoim dorobku zawodowym wychowanków wygrywających olimpiady, czy międzynarodowe konkursy? Dlaczego nie mówi się o tym, że nie wszyscy dobrze uczą? Uważam, że warto poświęcić chwilę, by zastanowić się, ilu tak naprawdę nauczycieli zasługuje na te podwyżki. 

Jak porównać pracę osoby zaangażowanej, która z pasją podchodzi do prowadzonych przez siebie zajęć i pracę osoby, która podczas lekcji jedynie dyktuje podręcznik? Dlaczego obie te osoby mają dostać takie samo wynagrodzenie? 

pixabay.com

W sieci czytałam też komentarze mówiące o tym, że dzieciaki nie przyswajają materiału na lekcjach i muszą chodzić na korepetycje do nauczycieli z innych szkół. To nie jest łatwe do rozstrzygnięcia - z jednej strony może faktycznie wina leży po stronie ucznia, który się nie przykłada? Może to jednak nauczyciel źle tłumaczy? Może wina leży w samym programie nauczania? To nie są proste zagadnienia i na pewno nie są łatwe do rozwiązania. Znając życie, wina leży gdzieś pośrodku. Gdy jest poruszana ta kwestia, mój tata zawsze mówi, że kiedyś pójście na korepetycje to był wstyd - chodziły tylko osoby, które naprawdę nie radziły sobie z materiałem. Myślę, że dzisiaj nie jest to już takie oczywiste. 

Mówi się, że rodzice są roszczeniowi - pewnie trochę tak. Internet, głupie kreowanie młodzieży i postaw rodziców w serialach i brak czasu na wiele rzeczy z pewnością skutkują specyficznym podejściem nie tylko do swoich dzieci, ale też do nauczycieli. Pytanie tylko, czy faktycznie to podejście do ucznia jest takie ważne? Przez tyle lat mojej edukacji jedyne, czego moi rodzice oczekiwali od nauczycieli, to robienie dobrze materiału. Nigdy nie byli nastawieni na to, że ktokolwiek będzie nade mną skakał i nie chce mi się wierzyć, że teraz wszyscy rodzice tak drastycznie zmienili front. 

Znalazłam w sieci wypowiedź nauczycielki, która w pewnym momencie pisze o tym, że "nie chce nawet myśleć, ile zarabiają prawnicy (...). Za pieniądze, które zarabiam, nie wyszliby nawet z domu". Skąd ta pewność? Naprawdę myślicie, że inne zawody zarabiają kokosy i opływają w luksusach? Zarobki wielu prawników określają ustawy, aplikanci pracują na najniższej krajowej robiąc najgorszą robotę, a studia nie należą do najlżejszych i najprzyjemniejszych (choć istnieją bardziej wymagające kierunki). Dlaczego nauczyciele porównują się akurat do prawników, a nie np. do sekretarek, konferansjerów, czy przedstawicieli handlowych? 

Photo by Federick Medina, unsplah.com

Jest jeszcze jedna sprawa, o której należy powiedzieć głośno - nauczycieli z pasją i zaangażowaniem już prawie nie ma. Podsumowałam 12 lat swojej edukacji w trzech różnych szkołach i ... ledwo mogę doliczyć się 10 nauczycieli, dla których uczniowie i przekazanie im wiedzy było najważniejsze na świecie. To nie jest tak, że wszyscy nauczyciele np. fizyki są chodzącymi geniuszami i jedynie przypadek sprawił, że wylądowali przed tablicą w szkole, a nie pracując dla NASA. Bardzo często zostanie nauczycielem było jakimś wyjściem, by przetrwać, bo coś w życiu trzeba robić i niewiele ma wspólnego z poświęceniem, o którym ostatnio tak głośno się mówi. 

Może więc warto uderzyć się w pierś i zapytać: czy naprawdę mam tak źle?